De man had zijn eigen bedrijfje, zijn koninkrijk, opgebouwd. Daarvoor had alles moeten wijken. Zijn bedrijfje toonde zijn bestaansrecht, zijn grootheid. Het bevestigde zijn vakmanschap en kunst. Hij zag het als de sokkel waarop zijn ego als een standbeeld verrezen was.
De man had kinderen gehad, maar was nooit vader geweest. Die kinderen had hij gebruikt, gedwongen, om mee te bouwen aan zijn meesterwerk. Maar ze mochten er niet van snoepen, er niets aan ontlenen.
Hoe groot zijn kinderen ook werden, de man bleef ze klein houden, zelfs toen hij zijn grip verloor. De schade was onomkeerbaar. De man kon niet meer uit de gemankeerde breinen van zijn kinderen geschreven worden.
De man had zijn vrouw zorgvuldig gekozen: Hij had gewacht tot iemand overbleef die, in ruil voor een kostwinning, haar leven wilde geven om hem te verdragen. Voordat ze de gruwel van haar lot goed en wel doorzien had, had de vrouw met de deal ingestemd.
De vrouw maakte drie fouten: Drie nieuwe zielen die ze op de arm haar eigen hel in droeg. Misschien voelde ze zich schuldig, maar ze voelde zich niet verantwoordelijk om haar kinderen voor de man te behoeden. Ze gedoogde met afkeer.
De man gaat sterven en daarmee wie resteert opluchten. Maar de man zal zich niet gaan verantwoorden, geen consequenties dragen, geen schuld bekennen. Hij zal simpelweg rücksichtslos voor de laatste keer de ogen sluiten.
Geef een reactie