De vrouw doet boodschappen voor het feestje van haar oudste zoon. Hij wordt alweer 17. Hij verwacht zes vrienden op zijn feestje en heeft ongeveer doorgegeven wat ze willen drinken.
De vrouw probeert reëel in te slaan, maar weet dat ze thuis zal komen met een lading ongezond die zweeft tussen te veel en beschamend. Zo gaat dat bij ieder feestje.
Ze weet nog steeds niet hoeveel chips er, bijvoorbeeld, normaliter doorheen gaat en bedenkt daarom dat alles goed blijft en wel een keer op komt. Ze wil niet de angst voelen dat er te weinig is.
Om snelheid te winnen, gebruikt ze de handscanner van de winkel. Daardoor moet ze twee dingen door elkaar heen regisseren: heb ik alles / genoeg van alles én heb ik alles gescand. Een risicovolle combinatie.
Een half uur lang rent ze van de ene gang naar de andere door de winkel en laadt in. Nou ja, als ze nu nog iets vergeten is, moet haar zoon maar even terug. Dit moet het zijn.
Ze wil de handscanner afrekenen, maar de machine geeft aan dat iemand even komt controleren. In een fractie van een seconde probeert ze terug te denken of alles gescand is. Ze bereid zich voor op haar verdedigingsrede als het fout is. Pure paniek die nergens op slaat.
“Dank u wel, mevrouw, en een fijne dag nog.”
Geef een reactie