De man zoekt materialen voor een nieuwe schuur. Niet alleen hout, stenen, glas, beton, maar ook de hardware: spijkers, schroeven, klinken en scharnieren. Oh ja, deuren, en een vloer, elektriciteit aansluitingen en lampen. Alles met zorg, en een schuin oog voor de prijs, gekozen.
De bestellingen landen op pallets of in dozen op zijn oprit, plannen en tekeningen rollen uit de printer en stoere verwachtingen worden geschapen bij vrienden. De man is vol goede moed.
De man oefent in stilte in bed zijn plannen, aanpak en technieken, neemt alles tot in het kleinste detail door. Mogelijke gaten dicht hij met toegestoken handen van hulpvaardige vrienden.
Ochtend één van de bouw verloopt onwennig, maar voorspoedig. In de middag komt de vaart erin, maar wordt het ook langzaam zwaarder. Nog voor het avondeten is de klus een fysieke strijd geworden tussen zijn lijf en zijn materiaal, een simpele kwestie van spierballen en lange adem versus wording.
De plannen vervagen, concessies worden gedaan en problemen opgelost. Maar bovenal verwordt werken tot doorzetten en concentreren. Niet opgeven, niet loslaten, doorbeuken. De schuur staat. Alle fouten en afwijkingen dragen zijn handtekening, maar de schuur staat.
Dat is ook alles wat de mensen zeggen: de schuur staat. De man weet echter dat de strijd gestreden is, de materie overwonnen en de rotzooi opgeruimd.
Geef een reactie