De man krijgt bericht dat de vrouw van een goede vriend gestorven is. Nee, niet plotseling, het zit er al een ziekbed lang aan te komen, maar dat de onomkeerbaarheid nu heeft toegeslagen komt wel hard binnen.
Hij stuurt zijn vriend direct een appje om te melden dat hij niet weet wat hij moet zeggen, maar hem alle sterkte van de wereld toewenst in deze moeilijke tijden. Als hij zijn vriend ergens mee kan helpen, dan moet hij dat echt zeggen.
Zijn vriend reageert niet. Later ontvangt hij wel een mooie mail die aan een hele groep vrienden, collega’s en bekenden verzonden is.
De volgende dag besluit de man zijn vriend te bellen. De ene dag die hem van zijn vrouw scheidde, heeft van haar overlijden een haperend uitgesproken samenvatting in trieste zinsneden gemaakt.
Tijdens de crematie is die samenvatting verrijkt met een, soms bijna vrolijke, bloemlezing op haar leven. Zijn vriend viert het afscheid, terwijl hijzelf, zo merkt hij, is blijven hangen in het verlies.
In de week na de crematie klopt hij belangstellend aan bij zijn vriend. Een fles rode wijn later verzucht zijn vriend: “Omgaan met de dood, doe je altijd alleen. Als je het geluk hebt daaruit terug te kunnen keren, mag je hopen op hulp, al zou ik niet weten welke hulp.”
“We gaan het zien…”, zegt de man.
Geef een reactie