Voor de zoveelste keer zit de man bij de huisarts. Nee, geen precieze klachten. Moe, heel moe. De huisarts zucht. Nóg een nieuwe bloedtest heeft geen zin, de specialisten zijn op en hij heeft geen ideeën meer.
“Denk je dat het psychisch kan zijn? Je hebt veel meegemaakt…”. De man schudt zijn hoofd. Hij heeft in geen tien jaar zo weinig redenen gehad om last te hebben van zijn psyché. Depressief is hij ook niet, enkel druk in zijn hoofd.
De man weet dat als hij het echt zwaar heeft, zijn hoofd gaat kabbelen. Er ontploft niets meer, maar iedere stressvolle dreun wordt een licht tik die er ook nog wel bij kan. Niets heeft dan impact. Zo is het nu echter niet.
“Lukt het je nog wel om te werken of moet je een tijd rust nemen?” De man schudt opnieuw zijn hoofd. Alleen werken lukt hem nog. Thuis trekt de zwaartekracht hem hard onderuit.
De post stapelt ongeopend op, de koelkast viert verlopen houdbaarheidsdata en alleen de werkster halmt stro om het leefbaar te houden. De tuin evolueert tot wildernis en de auto (ver)draagt sporen van alle seizoenen.
De huisarts schrijft iets rustgevends voor en wil hem graag over drie weken terugzien. Hij heeft geen antwoord, maar koopt tijd waarin de werkelijkheid van de man zichzelf hopelijk oplost.
Geef een reactie