Vandaag kwam de uitslag van de onderzoeken: de man heeft Alzheimer. Hij had veertig jaar geleefd om dingen te bereiken en twintig jaar om het bereikte te behouden. Nu moest hij leren alles weer te verliezen, maar de ziekte zou hem daarbij helpen.
In zijn eerste jaren had hij bewustzijn, en uiteindelijk herinneringen, gemaakt door te bewegen, te voelen, te zien, te horen. Hij ontwikkelde zich tot mens, met smaak, mening, context, binding en al het andere dat nodig was om erbij te horen.
Nu gaat hij die ladder weer afdalen, alle ontwikkeling terugdraaien, zijn bewustzijn, even geruisloos als het gekomen was, verliezen. Herinneringen gaan vervagen, bekenden worden onbekenden en hij gaat zijn zelf van zich af laten glijden.
Omdat zijn ontluikende jaren gelukkig waren, vreesde hij nu ook niet het ongeluk tegenmoet te leven. Maar waar de ontwikkeling winst was, leek het op handen verlies vooral ingewikkeld. Ook al zou hij alles snel vergeten, het vooruitzicht deed pijn.
Hij moest bepalen tot hoe ver hij terug wilde gaan. Hoe lang het waardevol bleef om gelukkig, maar niet meer jezelf te zijn. De man wist het niet. Hij kon zich ook niet concentreren.
Geef een reactie