De vrouw voelt zich misselijk. De aanvaring met haar collega heeft pijn gedaan. Je kunt een meningsverschil hebben, maar als leugens de discussie regeren, wordt het naar.
De vrouw wilde deze discussie graag, niet om de waarheid boven tafel te krijgen, die kende ze wel, maar om te zien waar ze stond in de organisatie. Ze wil zien of haar baas ook door de leugens heen prikt en haar steunt.
Ook wil ze weten welke collega’s achter haar staan. De vonken van de discussie zullen immers zeker als lava over haar afdeling stromen en de bestaande orde verschroeien.
De vrouw wil bovenal weten of ze nog verder wil in deze toko. Kan ze deze job nog met haarzelf verenigen? Dat vind je niet thuis op de bank uit, maar daarvoor stap je de arena in.
De discussie is geen discussie. Het is een gevecht van de leugen tegen de waarheid. De bazin kiest niet voor het gelijk, maar voor de lieve vrede. Deze wordt niet bereikt, maar wel, na een zeer felle woordenwisseling, beklonken.
Voor de vrouw resteert slechts één vraag: Kan ze hier verder? Ze neemt de tijd om hierover na te denken, ook al heeft ze haar besluit al lang genomen.
Geef een reactie