De man verliest zijn baan. Een reorganisatie heeft hem omhoog doen drijven door gebrek aan gewicht en motivatie. De baas heeft gelijk: Hij kan en wil niet meer en moet iets anders zoeken. De vrouw troost hem en spreekt hem moed in.
De zus van de vrouw is jarig. De man heeft geen zin, maar wordt door vrouwlief over alle drempels heen het gedruis ingesleurd. Hij neemt zich voor tot de eerste sporen van dronkenschap in de sociale schaduw van het festijn te bivakkeren.
De man is bang voor een welgemeend “Hoe gaat het?”. Die vraag laat enkel ruimte voor een fraaie conclusie over iemands leven, terwijl hij zelf zweeft tussen een existentiële biecht en een meer-dan-open vraag. Hij weet het allemaal niet meer.
Een wolk van aangeschoten vrolijkheid en uitbundig lawaai schept ruimte voor afzondering. De man drijft naar de zijlijn en treft de bezorgdheid van zijn zwager. In een vlaag van te grote eerlijkheid tilt hij de deksel van zijn beerput voorzichtig een klein stukje op.
Het werkt niet. De man had het kunnen weten. Hij baalt gruwelijk dat hij zijn mond niet gehouden heeft. Er zit niets anders op dan nog een biertje te slikken en daarmee te besluiten dat het goed met hem gaat. Meezingen met de rest.
De man sleurt zijn vrouw mee naar huis. Het gaat goed met hem. Hij moet alleen eens heel goed gaan nadenken wat hij wil met de rest van zijn leven. En dan de nodige stappen zetten. Zo simpel is het misschien.
Geef een reactie