De ondernemer kan niet slapen. Zijn hele leven draait, net als dat van zijn vader en grootvader, om aanhangwagens. Iedere generatie verdrievoudigt de omvang van het bedrijf, maar de kern blijft hetzelfde: aanhangwagens.
Die aanhangwagens hadden ook kozijnen kunnen zijn. De essentie blijft dat je een geldmachine langzaam laat groeien, door de onzekerheden loodst en tijdig financieel afroomt om je toekomst veilig te stellen. Daarvoor moet je vooral hard werken, vriendelijk zijn tegen de mensen en altijd overtuigen dat het goed met je gaat.
De ondernemer weet zich omringd door andere ondernemers. Het onuitgesproken idee is dat het gemakkelijker vriendt met mensen die je waanzin delen, omdat alles dan normaler lijkt. Van hen krijgt de ondernemer niet de moeilijke vragen die een betrokken buurman hem nog wel eens in zijn gezicht uitsmeerde.
De ondernemer ligt wakker omdat hij voelt dat de waanzin langzaam steeds meer pijn begint te doen, de façade begint te jeuken en de vermoeidheid begint toe te slaan. Het is tijd om te stoppen, maar hij heeft geen opvolger. Er zit niets anders op dan de boel te verkopen, maar wat dán?
De ondernemer is niet bang zijn bedrijf te verliezen, maar juist om zichzelf niet te vinden. Hij is zo sterk opgegaan in zijn façade, dat hij niet meer weet hoe, en als wie of wat, hij hieruit weer op moet staan. Er is een leegte die hem wakker houdt omdat die gevuld moet worden. Hij ís die leegte.
Geef een reactie