Een vrouw zingt covers. Haar doel is om liedjes door haar stem en presentatie minstens zo mooi te laten klinken als het origineel. Je zou dat “overstemmen” kunnen noemen. Mensen genieten van de liedjes, in het hier en nu getrokken, en dan net anders.
Een band vraagt de vrouw hun (eigen) liedjes te zingen. Ze hebben nog geen stem, geen presentatie, geen vocaal deken om zich onder te warmen. Het gevecht met de snaren valt het publiek nog koud op het dak, maar men voelt de potentie.
De vrouw aarzelt. Ze is nooit de stem geweest die overstemd wordt, een bron waaruit anderen putten. Ze heeft nooit een melodie, frasering of intonatie bedacht en weet niet wanneer het goed genoeg zal zijn.
De vrouw aarzelt lang, maar ze gaat overstag omdat ze weet wat ze gaat doen. Ze gaat niemand overstemmen, maar de liedjes, de verhalen, de stem geven die ze nodig hebben om gehoord te worden.
De vrouw ontroert de band. De muzikanten doen een stapje terug om samen met de vrouw te zoeken naar de juiste stem en stemming voor ieder verhaal. Er ontstaat iets wat gehoord wil worden. De vrouw ontroert…
Geef een reactie