De man werkt als zzp-er voor de overheid. Officieel is hij adviseur, verdient prima en werkt hard. Nou ja, niet heel hard, maar hij werkt flink door. En hij kijkt goed om zich heen. Dat is belangrijk, anders kun je geen verschil maken.
Om zich heen ziet de man dat er telkens miljoenen gespendeerd worden. De man vindt dat heel veel geld, echt heel veel geld, maar hij is daar op een of andere wijze aan gewend geraakt. De man en de overheid beleven bedragen anders en de man moet zich daarop aanpassen.
Als de overheid twintig man voor twee uur in een hok duwt, ze koffie geeft en laat praten, dan kost dat gesprek een manweek aan een stevig tarief. Daarbij komt nog de tijd die er daarna nog gespendeerd wordt aan napraten, over en weer mailen en verslagen.
De man vergeet steeds gemakkelijker de kosten, maar richt zich meer op de baten. Waar leidt zo’n meeting toe? Wat komt eruit? De man is niet onder de indruk van de resultaten, maar ziet wel dat die twintig man het uiteindelijk eens worden, of het erbij laten.
De ideeën zijn doorgaans niet vernieuwend, maar de consensus maakt dat iedereen door kan. Men kan door met de volgende stappen die ook niet vernieuwend zijn, maar waarover ook weer consensus bereikt moet worden. En het gaat door, en door, en door…
De man ziet miljoenen verdampen om consensus te krijgen over wat al bedacht is, wat ook al elders gedaan is, maar ook wat elders maar beperkt tot resultaten geleid heeft. En overal is zoveel geld besteed aan consensus over het bijna gewone, maar zeker niet buitengewone.
Geef een reactie